martes, 18 de outubro de 2016
Dylan e a orixe da lingua dos inuit
Igual xa vos falei da vez que lle lin a Richard Ford nunha entrevista que el só se poñía a escribir en canto remataba a tempada de béisbol. Amosou valor. O que escribe aínda interesa a moita xente: ten unha reputación literaria que conservar. Dígoo sen matiz despectivo cara todo canto rodea ese deporte, coidado. De feito, case sempre é moito máis gratificante seguir unha competición deportiva ca disertar de temas eruditos. Pero aínda está mal visto no gremio, pola identificación absoluta e pouco meditada por iso entre escritor e intelectual, este tipo de intereses. Tamén hai que dicir que Ford semella xa un pouco de volta de todo e tal vez se poida permitir tal descaro.
Estarei equivocado, como é habitual nestas cousas, mais a súa actitude suxire que algo coma o premio Nobel non lle quita o sono. Velaí un home equilibrado, se tal fora o caso: amigo dun bo recreo para a alma coma a épica do espectáculo deportivo e indiferente ó que non pode afectar á súa existencia de xeito substancial. Destoutra banda do océano ocorre ó contrario. Vin no meu Twitter que acababan de lle conceder o Nobel literario a Dylan. Foi un segundo. Logo seguín dándolle co dedo cara abaixo á pantalla. Teño máis curiosidade por saber se o Breogán vai fichar axiña o pívot titular que lle falta. Non me chamou a atención a decisión dos señores de Suecia, porque hai xa tempo que a miña lista de feitos imposibles pasou a dividirse en a) feitos máis probables e b) feitos menos probables. Cada día, b) mingua en favor de a). Non vou preocuparme nin polo premio Nobel, algo tan alleo para min (e para calquera escritor en galego, e aínda para a meirande parte dos demais) coma a orixe da lingua inuit, nin polo que para algúns é intrusismo profesional. Disto último, a consecuencia máis negativa pode ser que a reivindicación actual do dereito a facer o cretino produza peticións populares disparatadas. Coido que mellor farían os escandalizados por isto en preocupárense por asuntos máis graves que teñen á porta, que lles atinxen directamente e que, diría un, aceptan coma algo sen remedio, ou acaso natural.
Por certo que, neste asunto da letra como obra literaria, lembro como definía Michael Stipe as letras do Monster, de R.E.M. alá polo 94: un pretexto para que a súa voz soara coma un instrumento musical máis. Algo bastante acaído para o que é a música.
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Ningún comentario:
Publicar un comentario