Falei máis dunha vez desa (moita) xente tan pouco atenta que a súa ignorancia ou inconsciencia fai gañar eleccións a partidos podres de corrupción ata a raíz ou millóns a produtores de telerrealidade ou autores de libros que non son libros ou youtubers sen area de sal; non sei cal das alternativas será peor. Esta xente adopta unha posición extrema: a de non querer saber nada en absoluto.
De igual maneira, hai quen adopta xusto a oposta. Esoutro día lin nun xornal unha crítica de certa serie televisiva. Pasei liñas agardando ler o que finalmente lin: a denuncia insistente de numerosos cabos soltos na trama. A queixa principal consistían en que os guionistas foran espallando polo camiño do espectador un regueiro de migallas que non levaban a ningures. A impresión xeral, se un se fiaba por esta crítica, é que toda calidade da serie quedaba escurecida por esta inconsistencia argumental. O concepto que a autora semellaba ter dunha serie televisiva,e quen di tal di unha novela, dado o trato que se da hoxe a moita ficción audiovisual por entregas, cimentábase nunha estrutura perfectamente construída, sen fisuras. Diríase que máis nada importa tanto: nin o traballo dos actores, nin os diálogos, nin a escenografía. A función principal deste produto con data de caducidade moi próxima sería, pois, armar sen fallo tódalas pezas do crebacabezas para que fique no medio un camiño que conduza, sen desvíos improdutivos, a saber se o asasino foi ou non o mordomo. Unha vez determinado o anterior, perdería o máis do seu interese.
É razoable pensar así se un se mete no pelello do dono de HBO. Mais, desde que as series xa non son analizadas coma tal, senón coma obras de arte, paréceme un xeito algo simple de ver a cuestión. A exactitude da trama dunha historia non é o que move a volver a ela, polo menos no meu caso. É todo o demais. O que, aparentemente, non conta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario