 |
| Foto: houselogic.com |
Aquí en Lugo, extramuros, hai unha rúa un pouco escondida pola que paso de cando en vez. Ten a peculiaridade, na banda esquerda, dun edificio baixo de ladrillo visto que alberga unha tenda de barrio. Na fachada dese edificio, a media altura, ábrese un oco para un ventilador que expulsa constantemente un aire quente con cheiro ó peixe. É unha incomodidade pasar por diante deste edificio. O fedor antóllase algo sólido, que se apega á roupa, á cara e ó cabelo e (a impresión é que) tarda en abandonalos.
Nas moitas veces que teño ido por esa rúa, teño intentado case tódalas maneiras imaxinables de eludir o obstáculo. Ó primeiro, pasaba por diante do ventilador inclinado, coma se fora apañar do chan unha moeda. Non era boa solución: a xente ficaba a mirar para min coma se me tivera visto o demo. Logo probei a dar un arrodeo pola calzada, pero non tiña xeito: ámbalas marxes adoitan estar ocupadas por coches estacionados, polo que é difícil ver se no momento do arrodeo vén algún. Subir as lapelas do abrigo ou volver a faciana foi coma querer tornar a chuvia cun paraugas sen tea. Pensei en mudar de ruta, a desgusto: o lugar é ben máis agradable ca unha avenida de tres carrís.
Ó cabo, un día sen nada de excepcional, tiven que cruzar a rúa para baixar a outra por alí preto. De volta, pasei por diante do edificio do ventilador, pero pola marxe oposta. Hai alí unha casa de paredes brancas e un só andar, rodeada de hortas encaixadas nunha parcela ata non hai moito valada con somieres vellos, rodeada polos catro lados por reas de bloques de pisos de sete ou oito andares. Nunca ata aquel día se me ocorrera mudar de marxe.
Facendo isto, optei por un comportamento que aquí resulta sospeitoso, e inclusive un síntoma de debilidade de carácter. O socialmente admitido é aturar ata que os da tenda teñan a ben retirar o ventilador.
Ningún comentario:
Publicar un comentario