Democracia, explicación abreviada

 

Foto: Junior Libby

A Cámara reuniuse para votar unha nova proposta dun dos partidos da oposición, logo dun mes de acusacións de falta de ideas e demagoxia desde a bancada do partido no poder. Os seus membros adoitaban dispoñer da liberdade de expresárense sen reparar no reloxo, ó ser o Presidente da Cámara, tamén do partido, moi laxo no cumprimento do seu deber durante a súa quenda de palabra. O conto cambiaba para os representantes da oposición, que vían os seus discursos cronometrados e remataban amoestados con só superar nun par de segundos o tempo estipulado para unha intervención.

A votación, igual que acontecera as outras veces, resolveuse decontado. O partido no poder fixo valer a súa maioría na Cámara e botou por terra a proposta da oposición. Foi todo moi rápido. Durou o tempo que tardaron os seus representantes en pulsar un botón de xeito simultáneo. Fixérono coma autómatas. Non se apreciou un mínimo brillo de intelixencia nos seus ollos, agás nos daquel que dera a orde.

Durante todo o mes seguinte, a cada acusación desde as bancadas daquel partido da oposición de autoritarismo e pésimo goberno, o partido no poder respondía que non tiñan dereito a falar se carecían dunha alternativa efectiva, e que non debían procurar escusas: esta carencia non era culpa de ninguén, agás deles mesmos. Tal opinión semellaba ser compartida polos redactores de editoriais e opinión dos máis dos medios, inclusive dos teoricamente adscritos á súa ideoloxía. Eles chamaban a isto autocrítica. Entendían que cada nova proposta da oposición (fora máis ou menos interesante ou razoable) botada por terra ó momento pola maioría no poder non o fora pola cambadela automática e interesada do partido gobernante, senón pola impotencia da propia oposición. Igual cós nenos no patio do colexio cando oito xuntos mallan nun só: os máis deles non culpan ós oito por abusaren da súa ampla superioridade, senón ó un por non ser quen de se defender.