 |
| Foto: Ian L |
O escritor considera tódolos días unha mudanza de rumbo. Cando se meteu nisto de escribir, sabía ó que viña, debera dicir case todo escritor. El non exactamente. Cando se meteu nisto de escribir, non tiña idea de case nada. Aprendeu a forza de paus o (sospeita) pouco que hoxe sabe do propio acto de escribir e do mundo literario. Digo que debera dicir que sabía ó que viña porque paus ten levado máis ca un can de aldea neste tempo. Un decide o que ten que contar e trata de facelo, de que chegue á xente e de gañar un peso de paso. Hoxe as dúas últimas cousas están moi complicadas para el, seguramente tamén para moitos outros. Meterse no río ata os collóns para nunca pescar nada pode chegar a ser descorazonador.
Non lle importa, agás cando acorda no medio da noite. Despois chega o día, esquéceo e volve sentar diante do teclado para unha nova xeira. Considerou mudar de rumbo tódolos días, si, mais nunca seriamente. Malia que sabe que o seu esforzo é coma intentar darlle cor o aire. Cos seus materiais, que son a calor do animal bravo á carreira e a friaxe do vento invernal a zoar entre os piñeiros, declarados inconvenientes por risco de desequilibrio mercantil, sabe que traballa para encher o caixón. Mais continúa, porque máis nada pode nin sabe facer. Así, a calor e o frío atópanse unha e outra vez, ata colisionar. E é nese momento cando o escritor plasma un novo furacán na páxina.
Ningún comentario:
Publicar un comentario