O encanto do abuso

 

Foto: Ian L

Un día, nos meus tempos da Xeral Básica (hoxe Primaria) no colexio de Albeiros, deume por desafiar a un abusón. Era un paiolo da Garaballa, barrio con non moi boa sona daquela. Repetidor dun par de cursos polo menos, grande coma un bocoi, sempre vestía un xersei de la e os mesmos vaqueiros elásticos horribles, e levaba o cabelo peiteado cara atrás con auga. O paiolo tiña o costume de facerme burla con eses alcumes que se che cravan coma coitelos, e decidín vingarme en canto vin a ocasión. Mandárannos ó salón de actos para un exercicio de plástica. Alí as mesas estaban contadas e había que bulir a coller asento. Eu sentei na primeira cadeira libre que atopei. Os ocupantes da mesa dixéronme que estaba reservada para o mangallón. A idea materializouse en segundo e medio. Negueime a abandonar a cadeira. Cando chegou o outro, seguín coa miña. Ameazoume, quixo quitarme de alí polas malas e rematou expulsado pola profesora. Antes de marchar, aínda tivo tempo a berrar que me había converter en zorza á saída.

Botei o resto da mañá aplicando forza ó escudo mental contra ambientes hostís. A tódolos ocupantes da mesa os coidara amigos meus, mais todos estaban a favor do mangallón. Xente estraña, abofé. Nunca se inmutaran cando o paiolo me amolaba case a diario, e en cambio agora manifestábanse indignados pola miña única réplica. Nas horas seguintes, repetiríanme varias veces, a media voz, “ese vaite matar”, cunha mestura de advertencia e compracencia. Nese tempo, dei en razoar e vin clara a realidade: o paiolo tería uns vinte ou trinta quilos máis de tonelaxe cá min e andaba sempre canda outros cinco ou seis mamalóns. Se foran tres en total, aínda me defendía; contra sete, non tiña probabilidade ningunha de éxito. O meu lado cerebral ditaminou evasión para conservar os dentes.

Minutos antes de soar o timbre da última clase, xa estaba preparado e con todo recollido na carteira. Cando soou, saín a paso lixeiro da aula e corrín escaleiras abaixo coma un alustre. Xusto antes, dera oído como os meus compañeiros advertiran a berros ó mangallón que o pombo saíra voando.

Aquel día librei. Colleríanme poucos despois, de novo o mangallón e maila súa garda pretoriana. Ó final non houbo malleira. Decidiu deixalo en amoestación. Xamais souben se o fixo por coidarme pouca cousa ou porque, alá no fondo, albergaba certo sentido da xustiza. Seguramente polo primeiro.

Non sei ben que foi del; pareceume velo pola rúa, hai anos, non estou certo. O que si sei é que o mundo actual lle imita moito a aquel colexio. Sigue habendo abusóns (coa súa cohorte, se fora o caso), abusados e moita xente a darlles apoio moral. No social, é doado de comprobar mirando estatísticas de intención de voto. No demais, é cuestión de observar, escoitar e ser un pouco inadaptados.