 |
| Foto: Petr Kratochvil |
Na tarde deste Ano Novo, intentando baleirar unha bolsa de papel e cartón no seu contedor correspondente, unha refoleada de vento endiañado levoume o paraugas do que termaba entre a cara e o ombro e mandouno rulando rúa abaixo. Como lle tiña aprecio, aparte de que chovía, fun tras del. Aproveitei que a Avenida da Coruña estaba deserta e perseguino ata a banda oposta, caída inclusive de xeonllos por esvarón no asfalto mollado. Para cando o dei rescatado, xa era un monte de trapo e ferralla.
Algo a primeira vista tan banal coma un paraugas estragado nun día de mal tempo logo dunha carreira esperta en moita xente un estraño recelo. Dígoo porque, se un o conta, non é raro que reciba a advertencia, en ton francamente aprensivo, de que ande con coidadiño. Sempre me resultou desconcertante esta actitude. Non porque se preocupen pola saúde dun, que mal parada ficará logo de ser atropelado por calquera badanas cheo de champán e cocaína (malia que a avenida estaba deserta). O que non comprendo é o que motiva a meirande parte desa aprensión: esa especie de pánico ó descoñecido. Porque cando a un lle leva o aire o paraugas, déixao ir. Non corre tanto tras del, porque iso non estaba contemplado no plano. Porque iso é raro.
Non se decatan: quen nunca cruzou a rúa correndo atrás dun paraugas nun día de vento é capaz, nesa vida pasiva, de peores cousas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario