A visita

Foto: K Whiteford

Apeouse do BMW do seu axente. Cambaleando. Demasiados cócteles con froitas estrañas aboiando en vodka. Despechou a porta con manobra dubidosa. Notou a casa xeada. Quería dicir que tan bébeda non estaba, despois de todo. Tratou de lembrar se xa tomara algo antes de aparecer naquel programa; non lembraba nin o que dixera na entrevista. Todo máis, que o seu fillo non era daquel cantante, e que nunca pasara un mes na Costa do Sol con ningunha amante lesbiana. Non lle deu máis importancia. Seguramente o resto de preguntas non pasaban de reiteracións histéricas directas á súa xugular.

Quixo subir para darse unha ducha antes de irse deitar. Ó pasar por diante da sala de estar ás escuras, atopou o plasma de 52 polgadas aceso. A pantalla estaba iluminada nunha cor indefinible, nin fría nin quente, nin clara nin escura.

-Ai Deus, dúas veces nun mes non –murmurou.

-Díxenche vinte mil veces que deixaras de nomear entidades imaxinarias –dixo unha voz metálica e impersoal a través dos potentes altofalantes do home cinema.

Ela entrou torpemente na sala, tropezou co pé dunha butaca de coiro rosado e foi caer estomballada no sofá a xogo, de cara ó aparello.

-Ás veces está ben evocar o inexistente –articulou, desta con máis claridade. A súa forma de falar xa perdera toda traza do acento de arrabaldo do que normalmente rebordaba fóra daquela casa. Engadiu, con cautela: Ou o que coidamos inexistente.

-Sabes o que veño notificarche –dixo, máis ca preguntou, a voz do televisor.

-Sei.

-E cal é a túa decisión?

-Non decidín nada.

-Non é certo.

Ela calou.

-Decidiches ficar.

Ela calou. O televisor emitiu un zunido baixo, de son máis sutil có da interferencia.

-Este planeta revolucionou a túa masa toda –dixo, case con tenrura.

Ela calou. O seu ollar virara vidroso. Aquel ser precisaba cinco veces máis cantidade de alcol ca un humano para se embriagar. Aquela noite só tomara catro veces esta cantidade. Aquel ollar vidroso era de tristura.

-Que imos facer contigo? –dixo o televisor.

Ela calou. Pechou os ollos. O televisor emitiu outro zunido baixo, desta máis prolongado.

-O outro día –dixo, amodo-, ese individuo que ven por aquí de cando en vez e gasta a metade do que gañas en cocaína entrou no teu cuarto de mañanciña.

Ela abriu os ollos coma pratos.

-Puiden simular a túa forma humana a tempo –engadiu o televisor, desta con algo moi semellante ó calor humano.