A infiltración

Foto: Piotr Siedlecki

Moitas desas persoas ás que tanta xente moi á dereita chama “progres” semellan coidar o seu pensamento e conduta libre de calquera rastro contaminante de tempos antigos e escuros; do franquismo, vaia. E eu, sen embargo, penso que algo andan a esquecer.

Penso que algo interiorizaron. Algo se infiltrou aí dentro. Se un repara ben, as máis destas persoas distan, na práctica e cando menos en base á miña experiencia, dese perfil de intelectual amargo e pesimista que aínda se estila, sobre todo en artigos de prensa desenfadados. Non. As máis destas persoas adoptan, pola contra, un aire de luminosidade e bo ánimo evidente, arrasador. Semellan ter un optimismo a proba de goberno conservador e natureza humana en xeral: diríase que nada é capaz de detelos. Mesmo o seu aspecto externo resulta un tanto sobrenatural: ás veces danme a impresión de estar inmunizados contra calquera tipo de doenza ou debilidade. Non son quen de imaxinalos sentados como pacentes na sala de espera de urxencias dun hospital. Non encaixan alí.

E en cambio, digo, unha debilidade si que hai. As máis destas persoas amosan unha fe inquebrantable no esforzo como vía de dignificación, mellora e mesmo superación persoal. Cren que unha persoa é mellor se na súa vida a norma foi acadar algo de maneira traballosa. Mediante o sufrimento. Velaí: credo ultracatólico. Cento por cento. Cal foi o cabalo de Troia, é difícil de dicir. Pero traspasou as murallas e abríuselle a barriga. E así ata hoxe.