 | |
| Foto: Piotr Siedlecki |
Aqueloutro día falaba eu do falaz de afirmar que, por
norma, a tecnoloxía deshumaniza ó ser humano. Pois ocorréseme hoxe
aínda outro exemplo.
A
miña conta de Twitter é a primeira que teño. Ata hai algo menos
dun mes, só sabía ler tuits célebres, sen ter idea do
funcionamento interno do bicho. Desde que entrei nas súas tripas,
teño notado, á marxe do cumprimento de certos tópicos, comportamentos que, ó meu ver, demostran unha
vez máis o erróneo de coidar que, como lin nun tuit, sería a
primeira vez que un paxaro meta un humano nunha gaiola.
Diso
nada. Non por norma. De feito, hai moito tuiteiro a evidenciar a súa
condición humana. Non é raro ver como, nunha das conversas
que alí se tecen con frecuencia, aparece de repente un terceiro (ou
cuarto, ou quinto) para dar a súa opinión, e como, sen ter el dito nada ofensivo ou banal, é directamente
ignorado, nun silencio que se diría entre desconcertado e incómodo do resto de participantes. Semellan querer dicir: “Quen es ti para vires así? Coñecémonos? Temos xantado xuntos?”. O paso seguinte adoita ser proseguir a conversa omitindo nas respostas o nome do espontáneo. Compárese o anterior coa vida "analóxica". Probade a entrar nun bar ou nun pub, escoitar, quedarvos cunha das conversas que se mesturan no ambiente, ir á mesa onde esta sucede e metervos nesa conversa, sen acritude, por puro interese. O previsible é que á intromisión siga unha pausa desagradable. Despois, se acaso, algún dos da mesa adicarávos un par de palabras desganadas, por pura cortesía; tampouco vos estrañe que, sinxelamente, se volvan todos cara outro lado e sigan falando entre eles.
Isto
pode ser comprensible, de non ser porque o Twitter non é un local de copas. Semella que eses tuiteiros
que de tal maneira reaccionan, revolvéndose coma os peixes na nasa (educadamente) perante unha tentativa de iniciar comunicación por parte dun espontáneo, non teñan moi claro o concepto de rede
social. E que é iso? Pois, nin máis nin menos, un sitio onde meterse en conversas alleas e falar con persoas ás que non se coñece de nada é algo perfectamente natural. (Outra cousa é recibir ou proferir ameazas de morte, por descontado.) Nas
relacións persoais na rede, na forma en que alí se coñece a xente, o habitual é xustamente o que non adoita
selo na vida analóxica, "real". Se fose doutro xeito, para que empregalas? Velaí a diferencia fundamental. É ou non é?
Ningún comentario:
Publicar un comentario