luns, 30 de setembro de 2013

Damisela lonxe do castelo

 Relato inorixinal


Foto: George Hodan
Con cada un deses teus silencios persistentes, comentarios pouco claros e actitude reservadamente raposeira a nada que che mentan temas máis transcendentes cá climatoloxía, levas moito tempo dicindo que nada che importa do que aconteza fóra dese teu castelo empoleirado nun cumio inaccesible, non por ben defendido, senón porque a ninguén se lle ocorre onde poida estar. Alí dentro vivirá, imaxino, a parte da humanidade pola que es quen de sentir algo.
Como te ves forzada por supervivencia a baixar dese castelo, fas da túa vida no exterior un engano moi ben tecido a forza de amabilidade afectada e encanto sintético. Pero a súa estrutura é de palla. O mínimo interese profundo e sincero obra nel o efecto dun trebón. En canto notas o calor verdadeiro dun ser humano, recolles o corpo coma o caracol recolle os cornos. É o que fas, por moito que nunca rexeites un convite, que nunca deixes de atender unha chamada telefónica, que bailes canda todos ata o amencer. Claro que o fas: ábrenche o corazón e ti falas de nada e fas a parva. Xamais hai xeito de saber se estás pensando no nordés ou na fórmula da gasosa. Eses ollos teus tan fríos miran sempre de fronte, pero son cegos ou están mortos.
E o día que a miña resistencia esmorece e son incapaz de coutar as ganas de botarcho todo fervendo á cara, negas e indígnaste. Dis que non tes por que darme ningunha explicación, nin a min, nin a ninguén. Que eu só son alguén desta selva exterior a través da que te abres paso sempre á defensiva, que non te coñezo, nin teño dereito a vir petar na túa porta. E levas razón, supoño, mais o ferrollo segue pasado. Enferruxado. Pregúntome cantas veces terás deixado a alguén achegarse a tres pasos de ti, para mazalo a pedradas cando quixo acurtar esa distancia a dous. Como fan cos cans da rúa algúns nenos repelentes, que non saberán o que doe un só cantazo.
Non teñas medo, que non cha hei devolver. Non hai sentido ningún en arrebolar unha pedra contra quen, malia ser lene coma o fume, dela ten feitas as entrañas. Nin é necesario. Tarde ou cedo, esa friaxe que é a túa arma hase virar na túa contra, infiltrándoseche por cada fenda, xeándote por completo. O musgo prenderá en ti e acabará por devorarte, e o mundo, por esquecerte.

Ningún comentario:

Publicar un comentario