Esa descoñecida Entidade Superior

Foto: Paul Brennan

Na década pasada, a frase de moda de pais a fillos ou consello típico a un desempregado era “Ti que tés boa cabeza, como non preparas unhas oposicións?”. E falo dos anos da burbulla inmobiliaria a toda máquina, cando se supón que había contratos laborais pendurados das paradas do bus e o que non atopaba onde gañar un peso era un inadaptado sen remedio ou a versión galaica do Nota de El Gran Lebowski. Mesmo nos cursos do Servizo Galego de Colocación que impartían en sitios coma a sección formativa da Confederación de Empresarios de Lugo, o lema era “ti faino, que é moi útil porque dá puntos para opositar”. Hoxe as cousas non cambiaron moito, polo menos non por aquí. A insinuación da convocatoria de novas prazas do que sexa é un acontecemento que fai tremer o piso dos bares desde Fontiñas a Paradai.
A min nunca me seduciu a idea, malia a necesidade, e dubido que fora capaz de levar adiante algo así. Para todo é raro un, tamén, porque a inclinación cara o funcionarial está por tódolos sitios. No seu momento, o “non nos representan” foi respondido desde algúns medios co argumento de que os políticos dos partidos máis visibles si que representaban á sociedade, pois procedían dela. Argumento peregrino de moito nabo; un pouco coma dicir que Sito Miñanco representa ás Rías Baixas. En fin. Mais o caso é que igual o anterior non é tan disparatado. Hoxe case todo o mundo de clase media e baixa desexa ser funcionario. E a actitude máis común nese colectivo a nada que o asunto a tratar sexa máis complexo ca indicar un enderezo é a de rexeitar calquera responsabilidade, atribuíndoa sempre a unha entidade superior inaccesible para o interesado e disque tamén para o seu intermediario co cidadán. Vin eu na Policía Local que unha funcionaria á que lle protestaban polas demoras nos prazos de tramitación da Tarxeta Cidadá (daquela facíase alí) mandaba riseira á xente falar co alcalde (!). 
A actitude dos políticos de partidos que exercen ou exerceron o poder é polo común semellante. Xamais teñen culpa dos seus actos e o problema sempre é de outros. No seu proceder, a acción resolutiva é substituída por un soliloquio tan oco coma conciliador,  que egar a existencia do mal é a clave, para someter por canseira. Parqueadoxalmente, unha vez que teñen aquilo que desexaban, polo que se ve son incapaces de exercelo, a certa semellanza deses funcionarios que foron postos aí e pagados por un Goberno pero que, á hora de tomar unha decisión, de súpeto resultan estar «incomunicados» con ese Goberno, coma náufragos abandonados polo capitán do barco nun illote cun cántaro de auga e eunha presa de galletas. O que en verdade falta por saber enunca eses políticos aclaran é cal é a Entidade Superior que constitúe o pretexto para a súa inacción.
Por iso, non sei vós, eu NON quero preparar oposicións. Never.