Posteridade

Tardei un tempo en decatarme. Nunca reparara naquelas medias esferas de cor negro brillante alí empoleiradas, na unión entre o alto da parede e mailo teito. Cando estás nun pub, non é o lugar ó que máis miras; eu non, vaia. Achei curioso o detalle. E é que, ata daquela, case sempre me poñía a tiro do ollo de cristal, e case nunca facía nada do que me poidera avergoñar, aparte de levar anos de cliente habitual e que o camareiro nin me coñecera o nome.

Non ben o souben, empecei a poñerme xustamente alí, acender o meu netbook medio escangallado e meter no Google as procuras de porno máis escatolóxicas que se me ocorrían. Con case total seguridade, o ángulo de visión da cámara permitíalle captar a imaxe da pantalla, despois de rexistrar a da miña faciana ó chegar. (A curiosidade e o Moe que levo dentro a partes iguais fixéronme gardar algúns dos resultados da procura. Conclusión: a calidade do audiovisual pornográfico actual é preocupante, polo menos no tocante á interpretación dramática. Ollar languidamente ó teito apoiada nun cóbado mentres se está a ter supostamente a meirande experiencia sexual da vida é algo que non me acaba de cadrar.)

Todo o anterior foi, obviamente, un impulso. É moi improbable que os donos ou camareiros destes locais boten man dos vídeos das cámaras se non é por un caso de forza maior. Tal vez só busque, como é o meu costume incómodo, tocar susceptibilidades para saber a que me ater no trato con xente que se me antolla hermética. Ou me suceda que, como nunca me chamaron para aparecer en programa televisivo ningún, intente facer o que debe ser o máis aproximado a tal cousa. Ou que, dalgunha maneira, desexe pasar á posteridade, temporal e en branco e negro, mais posteridade. Ultimamente, o oficio de escritor tampouco é moi distinto, que digamos.