O último día (Parte 2)

* * *

(En plano fondo, murmurios de xente. En plano medio, un asubío metálico. É o sinal desde as xanelas do banco para dar a vez ó seguinte cliente)

Caixeira: (Voz de ton medio, xovial, uns trinta anos) Ola, Serxio! Que, onte foi boa, eh?

SERXIO/VOZ 1: A que?

Caixeira: A que non foi mala... (Risas) A foliada, home. Con esas olleiras de desenterrado, loces igualiño cá min un domingo pola mañá.

SERXIO/VOZ 1: Seguro que a ti aínda che acaían os domingos pos-insomnio.

Caixeira: Ai si, ho! Coñécese que nunca me viches acabada de saír da cama e sen lavar.

SERXIO/VOZ 1: (Poñendo unha énfase especial, case soletreando) Se tal ocorrera... Aínda pagaba por velo.

Caixeira: (Risiña comedida) Imos deixalo aí, crocodilo... A ver logo, canto vai ser hoxe?

Serxio: Vinte, e ben me chegan.

Voz 2: Como? Se mañá xa non estarás aquí. Para que tanto aforrar coma unha vella?

Caixeira: E que tal circula ese currículo? Mandáchelo onde che dixen? Alí eu penso que te collían, malo será.

SERXIO/VOZ 1: Tal vez ti teñas máis habilidade cá min para explicarlle a calquera selector de persoal un oco en branco no teu historial de cinco anos. É algo que te fai “sospeitoso”.

CAIXEIRA: Home, desde que estoupou a burbulla inmobiliaria, haiche moito sospeitoso por aí adiante.

SERXIO/VOZ 1: Eu xa o era antes.

Caixeira: Pois proba algo distinto... Unha sinatura por aquí... Mira a ver poñendo copas. Ou de animador de despedidas de solteira. Ten moita demanda, dígocho eu. (Risas)

SERXIO/VOZ 1: Como acabe eu de “boy”, significará que algo cheira a podre en Dinamarca.

Caixeira: (cunha lene vacilación) Que dramático... Hala, aí che vai. E volve cando queiras. Isto cada vez está máis aburrido. Moito boto en falta ese teu humor entre tanta gravata.

Voz 2: Xa, ruliña, e as vacas van en avioneta...

SERXIO/VOZ 1: Eu dramático e ti falsa. Moi ben disimulas o moito que me odias.

(En plano medio, asubío metálico de cambio de vez)

Caixeira: (pensativa) Por que sempre me tes que dicir o mesmo?

(En plano medio, murmurios intensos da xente, pasos apresurados)

CAIXEIRA: E a estes que lles deu? Saen escopeteados. Nin que acabara o diaño de botar un peido aquí.

SERXIO/VOZ 1: Témome que ese barbudo con lentes de sol que acaba de entrar teña algo que ver.