En certa praza está a darse un fenómeno singular estes días. Nos bancos do pequeno parque que ocupa a súa parte central e nas mesas da terraza dun chamado “café lounge” próximo, vense de cando en vez, abandonadas, axendas comerciais desas encadernadas en espiral e tapa dura, todas idénticas, co mesmo logo ben visible. Datan dos anos 95-96, segundo a capa; polo demais, non aparentan uso. Ninguén sabe quen as deixa alí. Só deron en aparecer, sen máis, dun día para outro.
Esta mañá contei tres noutros tantos bancos do parque ó pasar. Nun deles había un señor sentado, completamente inmóbil, coa axenda distanciada nuns 30 centímetros da súa persoa, coma para deixar claro que lle era allea. Onte, a camareira do “café lounge” non daba creto: outras tres apañara das mesas. Pousounas na barra coa reticencia coa que se terma de tres peixes podres antes de botalos ó lixo. Antes, fóralles tirando cadansúa foto co móbil. Chamou decontado á xefa, a ver que se facía con elas. Estaba intranquila. Non era a primeira vez, seique. A cousa, afirmou, dáballe mala espiña. O camareiro da quenda seguinte coincidiu nesta impresión, grave. Eu boteille a man a unha e folleeina brevemente. Era o que era: unha axenda de había 20 anos, do trinque, sen unha soa anotación nas páxinas que mirei. O Daesh reivindica a posteriori, non envía avisos previos por estes medios.
Non fixen aceno incrédulo ningún. Deixou de sorprenderme que moita xente colla aprehensión a algo moi familiar. Pois desta pode tratarse de a) un comercial que procura tirarlle rédito a material obsoleto dun xeito pouco ortodoxo, ou b) a teima inofensiva dun enfermo mental calquera dos moitos que pululan por Lugo desde a ocorrencia de Felipe González de peche masivo de sanatorios aló polos 80.
Pero non. É o tempo no que os artigos de prensa sobre maltratadores entolecidos ou asasinos en serie definan ó detido/abatido/suicidado coma “unha persoa aparentemente normal”. Tampouco creo que a culpa sexa do xornalismo de segunda. Quen pretenda sementar o terror nunha sociedade, estea máis ou menos civilizada, pode empregar un recurso eficaz: o instinto gregario. Empezo a pensar que quen se atemoriza á vista dunha axenda comercial atrasada, aí no fondo, o que persigue é a normalidade. Igual que hai vinte anos ou algo máis a normalidade era gustar daquela canción reggae de Inner Circle que levaba un “a-la-la-la-la-lom-lom-li-lom-lom-lom” no refrán, hoxe a normalidade é que non che chegue a camisa ó corpo, polo motivo que sexa. Ten que haber un como hai unha canción do verán.
Eu deime conta con total claridade unha tarde calorosa de xullo, hai ben tempo. A muller que camiñaba diante miña pola rúa botou case a correr ó notar que eu levaba un pedazo camiñando detrás (non correndo tras) dela. Non reparou en que a rúa era das máis concorridas daquela parte da cidade, e que eran as catro da tarde, e que tal vez eu só levaba o seu mesmo camiño. Non, claro. Así sería unha persoa infrecuente e illada: non tería medo sen razón. Sería coma un raparigo que non lle ve o chiste ó Pokemon Go: só coma unha araña que teceu a tea onde non hai tránsito de moscas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario