Foto: Ben Kerckx
En The Naked Jungle (en España, "Cuando ruge la marabunta"), hai entre o máis interesante do filme unha escena na que Eleanor Parker descubre que a hostilidade do seu marido por poderes, un Charlton Heston obsesionado con nunca ceder á debilidade, se debe á súa teima en intentar atopar nela algún defecto. Christopher Leiningen, que así se chama el, botou media vida na selva coa lama ata os xeonllos, erguendo unha plantación de cacao a golpe de vergallo sen apenas ter con quen falar na súa lingua (ata o punto de case esquecela). Tal vez por isto, desconfía das imaxes ideais. Nese sentido, eu compréndoo, malia que o motivo del fora outro. O defecto que sospeita nesa descoñecida escollida por seu irmán e enviada por un río tropical arriba é o de ter sido antes muller doutro home, algo que, por dignidade mal entendida, el non atura.
Onte en El Progreso falaba Isidro Novo do tempo no que tratou a Carlos Oroza, o defunto poeta, pintor e non sei que mais cousas. O retrato que del facía non difería moito do de calquera suplemento dominical: home alegre, mais de carácter complicado, pobre en cartos, máis rico nesa vida social que da rendemento económico para subsistir e, sobre todo, un sedutor, esa figura idolatrada por nostálxicos cursis. Oroza disque era efectivo en tal mester ata o extremo de ser quen engaiolar unha camareira comparándoa con Tetis. Mérito ten. Mais unha razón pola que non envexo a quen é hábil na sedución aparece na parte referente ás relacións sentimentais (moi sentimentais) do poeta: breves as máis delas e cheas de zapatos de muller voando en dirección á súa cabeza. Non entendo que sexa de loar quen, por moito que “gañe” algo nada doado de gañar, e con frecuencia con máis fume ca lume, non sexa quen de conservalo despois. Niso, moitos sedutores son coma Leiningen, só que este soubo recapacitar a tempo. E Eleanor ficou.
Ningún comentario:
Publicar un comentario