O post electoral do ano

Foto: Mark Yang

Non é frecuente que fale eu aquí de política institucional (que da outra falamos tódolos días, decatémonos ou non), pero como o máis común é que só haxa eleccións unha vez nun ano, e como queira que este artigo tira máis por outros camiños partindo dese tema, paga a pena e non é que dea moito traballo. Nin vai arruinar a miña reputación, caso de tela positiva, improbable isto. E sempre será preferible a falar do outro acontecemento desta pasada fin de semana, tamén. En fin. 
Unha das cousas que máis me chama a atención nos luns pos-electorais é a proliferación de esixencias de dimisión de líderes de partidos políticos. Adoita suceder cando o esixente cualifica como decepcionante o número de votos recibidos por ese partido. Culpa decontado ó seu líder, e é comprensible: se no deporte de equipo cae adestrador e nunca xogadores en caso de incumprimento de obxectivos, a política non había ser menos cabrona. E máis aínda cando o líder-candidato repite na cabeza da lista logo dunha acumulación de (así se entende) fracasos electorais. Aí bótanselle en cara a súa teimosía, egolatría, falta de autocrítica, irresponsabilidade e un gusto desfasado á hora de escoller a montura das gafas. Se fora candidata, reprocharíanlle ademais que aparecera en público sen ter pasado pola peiteadora. 
Este tipo de esixencias semellan todas calcadas do mesmo modelo, fotocopiadas. Automáticas. E esa palabra di moito. Os que reclaman semellan dar por feito que o candidato puidera perfectamente ter convencido ós votantes, pero por torpe ou lacazán ou imbécil propiciou que outros lles comeran a merenda. Eu penso que isto é moito supoñer: a habilidade mercadotécnica nun grao tan elevado é algo reservado a unha elite. E cando as peticións de dimisión se dan fóra de Galicia, pregúntome se alí saberán o que é o votante automático autóctono: Ese individuo que sempre comeu as filloas no Entroido, baixou á feira o catro e votou por un mesmo partido nas eleccións, tanto ós 37 anos, coma ós 58 coma ós 81. E por el votará ós 85, se aló chega. E sempre o fixo sen mirar moito para a foto do cartel electoral, e menos para as dos carteis dos demais partidos. Nin escoitou verdadeiramente as prédicas desde o atril, malia (tal vez) estar alí. Nin leu a propaganda. Non entende moito desas cousas; tampouco se fía. O seu candidato puido ser unha galiña de Mos e os folletos puido telos escrito un lagarto co rabo mollado en tinta. Irrelevante. Os costumes sacros, enraizados con firmeza nunha rutina adormecedora, non entenden destas nimiedades. O temor fatalista a crebalos, a que veña algo peor, é superior a todo razoamento. As filloas en setembro, a feira a destempo e a novidade, todo sumado, pode equivaler á catástrofe.