 |
| Foto: Michal Spisak |
Contou o escritor Patricio Pron, por boca dun estudoso da biografía de Thomas Bernhard que este tiña por costume botar pestes de case todo o imaxinable. Queixábase de que o Goberno austríaco era (“coma todo goberno”) o peor do mundo, de que os críticos literarios eran unha panda de pallasos (entendemos que no sentido pexorativo) cun gusto pésimo, do burocratizado que estaba o teatro público ou de que os funcionarios foran uns individuos horribles.
Non sei na época na que isto acontecía, pero hoxe case ninguén mencionaría a Bernhard respondendo a esa pregunta de entrevista lixeira a famoso: “Con quen gustarías de saír tomarlle unhas cervexas?”. Arrenégote demo. Da o perfil de Don Vinagre redactor compulsivo de cartas ó director sobre o mal estado do empedrado dunha praza onde hai tránsito de farlopa e xogan nenos. Alguén que che lembra con insistencia un problema que nunca podes resolver pola túa propia man nese mesmo momento.
Ese recuncar no inútil e triste é responsable de que moita xente cruce á outra banda da rúa cando albisca a determinados coñecidos ou, se non repara neles a tempo, de moitos “déixote, que levo présa” atrapallados, sen paciencia para o disimulo. E todo iso malia que a actitude común non sexa esa, senón a de afirmarse preocupados polos problemas que teñen fodidos a moitos cando alguén insinúa o contrario, pero non facer nada ou facer pouco na práctica por arranxalos.
E así e todo, como apunta Pron en concordancia co estudoso, ningunha sociedade intelectualmente viva se arriscaría a renunciar a esta consciencia crítica, esaxerada, aceda, pesadiña, o que se queira, pero (auto)crítica polo si ou polo non. Malia que nunha mesa de café o efecto dela sexa o de deixar ós presentes a ollar en silencio os cus dos seus vasos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario