O bo e mal camiño

A certo escritor lucense aparecéuselle hai anos a Virxe. Iso contou el mesmo, polo menos, segundo un coñecido común. Este coñecido comentoumo coma se fora algo abraiante, e é comprensible que así pense. Con todo, pregunteille se coñecía moitos escritores e confesou que non. Velaí. Para min o verdadeiramente abraiante sería que ó escritor se lle tivera aparecido a Virxe. Que coide tela visto, non tanto.

Artistas e manías, cando non a loucura, teñen ido con moita frecuencia polo mesmo camiño. Á marxe do esnobismo de mil músicos que se deixaron aleccionar polo Maharishi na era da psicodelia ou pos, neste tipo de existencias máis ben poucas veces se deu a querenza por tardes de sábado no centro comercial ou éxitos de radiofórmula. A creación literaria, para o caso, debera implicar unha certa distancia cara o que consideramos “convencional” para poder debuxalo nunha nova forma. O outro día linlle a Dolores Vilavedra defender o contrario e non sei ata que punto algo parello sería conveniente á hora de facer literatura. Boris Vian era un tolambrón, Raymond Carver un borrachuzo amargado, Norman Mailer un atormentado maltratador doméstico. Só son tres: a lista máis ou menos completa non cabe aquí. Non digo que niso basearan os seus procesos creativos, pero si que esa diferencia con respecto a outras vidas máis apracibles (que non necesariamente máis doadas, tamén é certo) ben puido influencialos de xeito decisivo.

Este razoamento, seino, pode resultar inocente nun presente cheo de escritores que parecen incapaces de nada desaconsellable pola moral ou pola moda. Pero é que un non sempre presta atención a unha nin á outra.