Veciñanzas e parcelas

Foto: Janette Fuller

Cito tres puntos sen aparente relación:

A) A primeira vez que fun á aldea materna, un fato de casiñas cun censo duns vinte habitantes hai vinte anos, sorprendeume a súa disposición. Non debera, xa o saberedes se coñecedes o rural galego, pero é un detalle significativo. E é que o que vin foi un mal etiquetado coma “centro urbano” con cinco ou seis casas arremuiñadas en torno a unha igrexa da época carlista e, o resto, unha casa seiscentos metros máis aló, outra dous quilómetros máis aló da primeira, outra quilómetro e medio máis aló da segunda, etcétera. Como digo, non é raro, todo o contrario. A min chamoume a atención, iso si, afeito como estaba ó relato das lembranzas de meu avó e de miña nai sobre como era todo antes, sobre o unidos que eran os veciños no tempo no que as mallas eran algo máis ca un evento exótico do que os organizadores aspiran todo máis a que veñan as cámaras da TVG. Esas cousas. Daquela, eu era pequeno e ignorante de que a incongruencia non é só propia do ser humano adulto, senón a súa filosofía de vida.

B) Xa tería tempo de comprobalo, por exemplo, no feito inexplicable de que en Galicia non exista un grupo potente de produción láctea (non é tema secundario para a economía do país, precisamente), porque un granxeiro galego polo común deixaríase cortar un brazo antes de aceptar asociarse co veciño, e se este decide A, aquel decidiría sen pensalo nin moito nin pouco e xa fora un contrato co diaño, B.

C) Leo que a desintegración (non gusto da palabra de moda para definir o fenómeno, “atomización”) da esquerda galega sigue o seu curso. Era demasiado boa para ser certa a paralización do proceso nestes anos. Diferencias de parella. As cousas pequenas son as que fan a vida, é sabido. O malo para eles é que a parella veciña, coa que compiten por unha parcela, ou ten un conselleiro matrimonial de primeira, ou sabe establecer unha orde de prioridades. E mentres o cónxuxe que debe abandonar o domicilio familiar recibe do outro unha chuvia de roupa engurrada e insultos, estoutra parella feliz ri deles e brinda con champán á outra banda da rúa. 

Tres puntos sen relación aparente, digo.