A decadencia do decadente

Foto: George Hodan

Coma os vaqueiros no vestir, a exaltación do decadente sigue en boga. Digo sigue porque nunca deixou de estalo desde que teño uso de razón. Van alá décadas de cen mil Bukowskis, un tras doutro ou ó tempo, todos iguais agás o orixinal. E mesmo este se facía pesadiño á volta de dous libros de citas de filosofía alcólica cargante con esa mensaxe: malia 300 resacas anuais, son mellor cá ti, que les as miñas conachadas para intentar evadirte da túa vida de conformismo e pago de facturas.

Iso foi ó comezo. Logo virían outros cen mil émulos musicais, polo común grupos de pop arrabaldeiro-mestizo con cantante de acento Lichis d'A Cabra Mecánica. E sempre co mesmo conto, dun ou doutro xeito: acordei resacoso ás dúas da tarde, fun por alcol e tabaco e pensei como sería volverte foder, morena. E así anos e anos, décadas e décadas. Moitos adultos de hoxe medrarían, non direi no divertimento, na fe desas caralladas: o mellor da vida está entre Montealto e Lavapiés. Se non o entendes, serás virxe ós sesenta.

Etcétera. Repetición tras repetición, aborrecemento por aborrecemento, aborrecemento ó cadrado.

Algún día, todo isto foi orixinal. Se cadra nos oitenta, e en menor medida nos noventa, cando tantos mozos se fixaban como meta para o futuro o triunfo con fixador en plan Mario Conde. Outros tempos. Hoxe, penso eu que non impresiona xa a ninguén. Tanto lle turraron á vaca polos tetos que rematou dando sangue. Os decadentes guais máis Pearl Jam ca Nirvana pero nin tan inxenuos nin tan acedos tanto se puxeron á beira dos cidadáns de 9 a 2 que se diría que remataron cubertos pola súa mesma cinza. Volvéronse produtos en serie, representativos dun concepto descafeinado: igualiño cós videoxogos de guerra. Os decadentes guais, por moita noite de esmorga por bares vellos coa que maltraten as vísceras, xamais devolven a cea de cor vermella pola mañá. No Quake, ti podes meterlle 40 tiros a un inimigo, que abrollará o sangue para desaparecer decontado, sen deixar tras de si rastro de orificio de bala e sen que o branco móbil pare que correr.

E, en fin, que é o que me parece orixinal a min en 2014, preguntarédesvos? Direivos que non ten delito ningún irse deitar ás once da noite cun vaso de leite quente con galletas. O preocupante non sería iso, senón ter alma de deitarse ás once. Velaí o que conta. O resto, postureo puro.