O que John Wayne e máis eu admitimos

Foto: Maliz Ong

Un coñecido felicitoume por whatsapp polo último premio literario que gañei. Tardou o seu en sabelo porque eu non adoito conceder bombo mediático a estas cousas. Para min, é un xeito máis de seguir podendo pagar uns vaqueiros baratos. Os escritores galegos non o recoñecen con demasiada frecuencia. O último ó que llo escoitei foi Roberto Vidal Bolaño, en paz estea. Alguén lle chamou o John Wayne da literatura galega. Igual mesmo lle acaía o alcume.

Ó meu coñecido expliqueille que non era o dos premios un xeito de conseguir efectivo moi diferente do das apostas deportivas. Sabemos el e máis eu, por botarmos de cando en vez unha moeda nunha máquina para selar unha combinada de sete partidos, que o azar é tan poderoso coma a morte. O éxito dunha aposta depende en grande parte de que un futbolista do equipo favorito non teña o día atravesado e se faga expulsar ós vinte minutos estilo Képler Laverán Lima Ferreira, alias Pepe. Pois nos certames literarios case ocorre outro tanto. Tamén alí hai moitos Pepes. Pode haber Pepes autores que teimen en non se cinguir ó que se agarda deles e brinquen a couces coa moda vixente; e pode haber Pepes membros de xurado resistentes a iniciar tratamento con metadona contra o academicismo ou as manías que anubran a obxectividade. É terreo minado para quen teña algo mellor (pagado) que facer na vida, desde logo. O problema é que as apostas polo método ianqui de cotas, sempre que haxa sorte, non dan máis rédito ca catro cadelas. Así que un debe xogar ó Gordo da Primitiva: pouco é o que se precisa para apostar, pero a probabilidade de premio é unha entre varios millóns. Neste aspecto, a vida dun escritor ten pouca complicación á hora de facer a escolla, polo limitado das alternativas.