 |
| Foto: Julie Gentry |
Ás veces vexo, riseira de natural e acompañada de amigos, unha moza coa que teño coincidido máis veces, sobre todo na rúa da Raíña. Daquela, riseira por esixencias da profesión (coñecíaselle moi ben), era captadora para certa ONG. A última vez que me parou e intentou explicarme de que ía a cousa, respondínlle sen necesidade de forzar a cortesía que sen unha fonte estable de ingresos mal se pode axudar. Non semellou moi convencida. Engadín que ía botar unha aposta deportiva e prometín que, se gañaba (eran 44 euros de gañancia potencial, que non chegaría eu a ver), me apuntaría pola tarifa mínima, que coido que eran 3 euros mensuais. Eu pensaba facelo. Como adoita acontecerme, esta última frase estivo de máis. Coido que coidou que a coidaba parva.
Lembro todo isto cando non deixo de ver na televisión e nas redes sociais vídeos de futbolistas e actores famosos deixándose botar porriba un caldeiro de auga xeada. Seica o fan por unha causa nobre: recadar fondos para a investigación dunha enfermidade das que chaman "raras" por non chamarlles pouco rendibles para as farmacéuticas, que viría producindo unha sensación semellante en quen a padece. Non faltou quen protestou: no sitio de andar facendo babecadas diante da cámara dun smartphone, ben podían contribuir, e pouca perda sería, cun petisco dos seus elevados saldos bancarios.
Non dubido da boa intención desas celebridades, nin do seu poder de influencia sobre a masa. Hai moita xente que adopta o estilo Jersey Shore refinado que se estila en Cristianos Ronaldos varios, e para que alguén faga tal sen dúbida cómpre un grande poder de convicción e moi pouca dignidade por parte do convencido. Pero quedo co que dixo nunha entrevista o encargado de deseñar campañas promocionais para varias ONGs: faise ben máis con 1.500.000 euros ca con 1.500.000 visitas no Youtube. A miña captadora de ONG xamais o entendeu, témome.
Ningún comentario:
Publicar un comentario