Só podía chamarse Frank

"Esta noveliña -se así pode chamarse- foi escrita, dun tirón, unha desas noites en que o sono non da chegado. E, para pasar o tempo, un, do mesmo xeito que pode ler, ponse a escribir sen moitas ganas. Por iso -e isto é o que quería dicirvos- se algún valor ten é a súa espontaneidade. E, quizais, quizais, o de ser a primeira obriña do Oeste que se publica en lingua galega. Nada máis."

Seguindo con Xosé Fernández Ferreiro, o que vides de ler é o prólogo d'A morte de Frank González. Levaba razón nisto último o autor: foi o primeiro western literario galego. Igual que ocorre no cinema actual, o seu xénero está moi escasamente explotado na literatura galega. Só Isidro Novo, que eu lembre, tivo a audacia de retomalo hai xa anos co seu nabowestern carallán Por unha presa de machacantes (Edicións Positivas). Poida que lle adique unha vindeira entrega d'As pequenas esquecidas.

A morte de Frank González consiste nunha ollada múltiple deitada sobre un mesmo e enigmático personaxe. Un a un, os membros dun grupo de persoas que conversan por escorrentar o tedio dunha espera van dando cadansúa versión acerca da identidade e feitos do individuo, todas ben distintas unhas das outras, como é frecuente na humanidade. Que se era rancheiro, que se era bandido, que se andaba envolto con esta, que se tivo leas con aqueloutro... Nada se sabe con certeza, mais é así como se vai compoñendo un rompecabezas, sen pretensión ningunha de transcendencia, como era típico do seu autor, e así e todo encantadoramente armado ó longo de 91 páxinas en letra Arial, como era típico da editora, a tamaño grande.

A edición primeira, das infravaloradas Ediciós do Castro, aparecida o mesmo ano da fin da ditadura franquista, é estupenda, co papel máis ben amarelo non por mor do paso do tempo e mailas ilustracións de Luis Seoane a toda páxina en rigoroso branco e negro, agás a da capa que reproduzo aí enriba co meu escáner barateiro, da cor do sol que esmorece, con esa grafía de cartel de spaguetti-western e ese Frank González bigotudo e mal afeitado, de ollada indescifrable. Porque o protagonista sempre ausente non podía ter outro nome. Nada sería igual se non se chamara Frank, e non o sería se non se chamara González.