 |
| Foto: Kim Newberg |
Neste tempo de sol a
cada punto máis estable, vira masivo un fenómeno frecuente entre os
lucenses menores de 40 anos: o abandono a escape da cidade para pasar
fóra cada fin de semana. Nas tardes de sábado ou domingo de verán
é practicamente imposible tomarlle unha con ninguén aquí: andan
todos a percorrer os montes en bicicleta de montaña, a facer a ruta
dos pubs por Melide ou non se sabe ben o que nas súas respectivas
vilas natais ou en Viveiro, Coruña, Porto ou Tegucigalpa. A
hostalería local celébrao: hai quen aproveita para pechar algún
dos dous días (ollo: falamos de fins de
semana) ou directamente o mes enteiro,
algo que, coa chegada de turistas estivais, resulta cando menos
ousado. Así, Lugo vólvese cemiterio desde o venres á tarde ata o
luns á mañá. Polo menos para quen non guste de museos, que son
lugares onde só hai obxectos inanimados.
Nisto cavilaba eu
onte á noite, mirando Nova York baixo o
terror dos zombis, de Lucio Fulci, logo
dunha xornada depresiva, de acidez de estómago e pensamentos
escuros. E ocorréuseme que tal vez o fenómeno que aquí acontece
puidera ser igualmente explotable no cinema. Velaquí a
SINOPSE: Un mozo,
preferiblemente forasteiro: alemán, francés, inglés, nórdico...,
chega a Lugo para un reencontro cunha amiga lucense que coñeceu no
Erasmus, por poñerlle. Non a avisara antes, pois quere que sexa unha
sorpresa. Si, o mozo coida que houbo algo entre eles e ven
confirmalo. É un tipo de “carácter complexo”, como se di agora.
Chega un sábado de xullo. E claro, a pomba voou, coma case todo o
mundo. O número de teléfono que dela conserva está anticuado, e
non sabe onde vive, nin lle coñece á familia, nin amigo ningún.
Comezará a pescudar, e non só para dar coa amiga. Polo camiño, xa
reparou no aire estrañamente desolado e poeirento dunha cidade de
90.000 habitantes e un potencial turístico nada desprezable, sobre
todo histórico. Contará coa axuda dunha atractiva e inexperta
axente da Policía Local, tamén de orixe forasteira, aínda que
española, á que atopa ociosa no Parque Rosalía; resulta que a
envían desde Sanfiz a patrullar a cidade a xornada completa, a
xeito de novatada. Logo de removeren Roma con Santiago, saberán, por
boca dun home excéntrico e solitario, da maldición que ameaza á
cidade. E é que, se se dan unha serie de factores, abriranse as
tumbas dos cemiterios e caerá sobre Lugo unha catástrofe zombi. E
esa catástrofe só podería darse en sábado ou domingo. Por iso os
máis dos habitantes foxen nesas datas coma a cabra foxe do coitelo.
Poñamos que é preciso un Elixido para o seu desencadeamento, tal
vez o propio mozo forasteiro, e que este, sen querer, chega a facelo.
Os tres heroes terían que procurar, daquela, coas rúas tomadas
polos mortos viventes, unha solución antes de que fora demasiado
tarde.
Coido que o exposto
abonda para unha serie B adorable. Coma na matanza do porco, todo se
aproveitaría. Boa parte do elenco podería ser local: sequera coma
extras maquillados de zombis, moitos lucenses gustarían de aparecer
nunha película. Eu mesmo podería ter un papel, ben o do mozo
forasteiro, ben o do solitario excéntrico; a este último acaeríalle
o personaxe dun xogantín empedernido das máquinas de apostas
deportivas, ou o do único home novo da cidade que senta nas mesas
dos bares cun libro e non un smartphone
entre as mans. E as localizacións que? Imaxinade a Avenida de Ramón
Ferreiro (noutro tempo denominada Camiño do Cemiterio, por certo) a
inzar de cadáveres andantes vestidos cos restos do traxe dos
domingos co que foran soterrados. E ós nosos heroes cercados pola
horda putrefacta na Praza de Santo Domingo. Ou combatendo a golpes
(ou disparos, no caso da axente) na cabeza dos mortos entre as casas
vellas de Paradai. Espectacular.
Só é un argumento, madía
leva. Mais sería un desperdicio deixalo quedar sen convertelo en
guión, algo ben factible para mentes hábiles. Lugo precísao. É
unha cuestión elemental de aproveitamento dos recursos locais.
Ningún comentario:
Publicar un comentario