Miraxes

Foto: Michael Miloserdoff

Escrito nun pub no que está a soar pop español dos 80

Así que un abre o suplemento literario do xornal. Ou mira esta web ou aquela. Ve un cento de autores, outro de libros. Algunha reseña é máis ben piadosa, pero a meirande parte delas nomean á devandita obra e mais ó devandito autor marabillas do panorama literario recente. É curioso, ou igual non tanto, que non coñeza un nin a uns nin ás outras. Non é maledicencia. É iso: que non sei quen é esa xente, nin me soa de nada ese libro. Algúns gañaron o Pulitzer, outros regresan "logo do enorme éxito" da "aclamada" novela que sexa. Xa sabedes... Pregúntome que sería deles antes. Descarto que xurdiran da nada. Probablemente leven anos publicando en editoras desas que non son agarradas cos dereitos de autor: escritores feitos e afeitos, que non é o mesmo. E con todo, nin así. 

Tampouco é raro isto. Non xa só porque eu ande algo desleixado para estas cousas desde hai tempo. É que os mellores creadores de seres irreais adoitan ser os xornalistas, en especial os do eido da crítica literaria. Xa quixeran moitos escritores esa capacidade para tecer miraxes perfectamente cribles.

O novidoso é a sensación (demasiado intensa) de que hai moitas probabilidades de que non volva ler xamais en ningures eses nomes. Que desaparezan tal e como apareceron. Que no seu sitio aparezan outras miraxes e volvan desaparecer do mesmo xeito. Será iso ó que ás veces chaman "carencia un referente". Será.