Os corpos de plástico

Foto: Mick Lissone

Nun día de sol indeciso, uns mozos saen dunha cafetería. Indo rúa arriba devagar, dálles por falar do físico da camareira. Un deles defíneo coma "rotundo". Outro opina que se lle coñece a gordura a quilómetros. Supón que ó primeiro non lle atraería tanto se ela non levara tacóns altos e que, así e todo, notábaselle o michelín por baixo da blusa moi curta e a abondosa celulite nas nádegas a piques de rebentar uns vaqueiros cinguidos ata o extremo. Da por feito, se cadra precipitado no seu xuízo, que o outro non a imaxinou xa núa, libre deses artificios. O primeiro opina que esa gordura non a fai gorda: que lle acae. Un terceiro di con cara de estrañeza que o primeiro ten uns gustos "moi raros". Concede, iso si, que ela é riquiña de cara.
A beleza física reside na perfección das liñas do trazado anguloso dos ósos dos corpos con pretendido glamur que apenas semellan vivos, de tan labrados a golpe de sol ou UVA ou ximnasio ou dieta, para uns. E na carne curviliña (e donda, por que non?) dos corpos que, xusto pola súa evidente imperfección, non parecen de plástico, para outros.