Onde foron tódolos Jeff Costellos?

Foto: theinvisibleagent.wordpress.com

Jeff Costello era a soidade personificada. Todo ó seu redor irradiaba esa amargura inexorable. Non foi a única manifestación cinematográfica de tal evidencia vital, mais si a que mellor lembro, malia non ser memorable no sentido máis purista da palabra.
Probablemente houbo moitos Jeff Costellos, e aínda haberá uns poucos. Mais teño a impresión de que esa actitude hoxe non é tendencia. Suponse que algunha xente está moi soa, por iso fica permanentemente conectada ó whatsapp e ás redes sociais. O que eu vexo é algo distinto: que esa xente non o está, ou non tanto, mais sente un pánico cerval a estalo, e é por iso polo que non ceiba o smartphone.
Estar sempre acompañado, malia que sexa no ciberespacio, é máis ou menos doado. Compaña que sabe a plástico tamén e compaña, igual que o camiño pedregoso tamén é camiño. O que non é tan fácil, ou cando menos non mo parece a min, é estar só e non ter medo a estalo. Non entendo a soidade coma algo co que (e no que) gozar, nin pretendo glorificala. Falo desa aceptación, fatalista se se quere. "E non preciso de ninguén / Porque aprendín a estar só". Este fragmento dunha canción de Tom Waits soa hoxe falso, ou remoto como pouco, incrible en todo caso. Tan fóra de sitio como resultaría Jeff Costello: home grande entre nenos de mandilón.