 |
| Foto: George Hodan |
Dixéronlle que así non podía aparecer. Que alí habería xente importante, e tamén fotógrafos que lle habían facer fotos que sairían na prensa. Que todo o mundo había levar gravata, e que non podía aparecer alí, á vista de todos, coa roupa raída, con aquela chaqueta tan fea brillando de tan gastada, cos pantalóns rachados pola entreperna e coas rachadelas tapadas con retallos cosidos, co coiro dos zapatos gretado... Non podía ser, non. Había que ter un pouco de vergonza e non andar dando que falar ó mundo. Que ata sería unha falta de respecto para esa xente que se vestira ben, con peiteados relucintes e cores vivas. Que pensarían eles? Que pensarían todos os que o viran?
Mais el negouse. Aínda que poidera mercar roupa nova (que non podía), non o había facer. Iría alí coa de sempre, coa de tódolos días. Non era por dar a ninguén nos nefres. Non era por ir de rebelde conformista. Era algo que podía ser unha falta de respecto, se alguén decidía interpretalo así, mais tamén un xesto de sinceridade: presentaríase diante de todos cos seus farrapos, todo o que tiña, todo o que era.
Ningún comentario:
Publicar un comentario