 |
| Foto: Peter Griffin |
Unha tarde de verán, a 30 graos, subía eu por unha ruela curva que comunica a praza de Augas Férreas coa Avenida de Madrid. Con tempo semellante, case ninguén vestiría unha camisa de franela estilo Kurt Cobain por enriba dunha camisola negra desas sen mangas, que deixan o brazo enteiro espido. Agás eu. Por se fora pouco, viñera atravesando a cidade a pé, que viñan ser uns 45 minutos de camiñada ó sol sen máis pausa que os semáforos en vermello para o peón. Estaba coma se me lambera unha granxa enteira de vacas, coa roupa apegada á pel e os ollos a proer lixeiramente por mor do suor que superara a barreira das cellas. A falta dunha lagoa á que chimparme de cabeza, non se me ocorreu máis ca quitar a camisa. Apenas un segundo despois de telo feito, da terraza traseira da cafetería Cook chegoume un berro burlón con voz feminina e xuvenil: "Guapoooo!". Non podía referirse a ninguén máis, eu era o único na rúa. Eu era o "guapo" do que falaba aquel berro coma un tiro.
O sucedido antollóuseme un tanto fantástico. Foi coma se aquela moza, probable paiola bebedora de cócteles de garrafón e formada na universidade da MTV, estivera todo aquel tempo a agardar que eu, segundo o seu xuízo, decidira intentar pasar por rebelde conformista de ximnasio con estética de catálogo de moda xuvenil. Non me estrañou que acontecera, senón como aconteceu. Sorprendeume a inmediatez do feito. Fíxome pensar que o Grande Irmán era algo máis ca un libro de Orwell e unha merda de programa televisivo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario