Metamorfose

 

Foto: George Hodan

Ultimamente, estou a vivir unha especie de metamorfose. Pódeseme ver en diversos establecementos de hostalería e salas de cine en compaña doutra xente máis ou menos da miña idade. Falo de parvadas (en especial de deporte, grado de coñecemento: alto), parezo cordial ou fato, segundo o momento, e fago brincadeiras tan agudas coma, chegados a un punto, repetitivas. Con certa frecuencia, mesmo me atrapallo ó falar. Será un mecanismo psicolóxico: como a interrupción semella estar de moda en case toda conversa, imaxino que o meu cerebro transmite automaticamente a orde de acelerar o discurso. Son a inquieta imaxe do que cheguei a detestar: eses individuos que se xuntan en manda na mesa do lado a evidenciar que hai existencias ben desaproveitadas.
O contraste é notable. O meu estado máis ou menos natural é falar pouco e pausado e, por se xa fora pouco, emitindo observacións que pretendían ser agradables e interesantes e remataban parecendo saídas da boca dun personaxe de policial italiano setenteiro de serie B. 
Esta metamorfose ten un sentido. O que eu ofrecía ata entón deixábame tirado no medio do deserto sen teléfono móbil. Agora, polo menos fiquei sen gasolina nun Fiat Cinquecento tan cheo de xente que as portas non pechan. É unha metamorfose temporal, sospeito. De momento, compénsame.