Selo de calidade

Foto: George Hodan

Nunca gustara do café irlandés, e así e todo sempre se sentira obrigado a tomalo, do mesmo xeito que moitos avogados odiarían a linguaxe do gremio mais continuarían a empregala: como selo de calidade. Este tipo de particularidades distanciábano do estereotipo. Quería atribuírlle certo imán nefasto, anulador mental, ó estereotipo. Coidaba que parte dos trunfos da súa vida azarosa os debía a esta diferenza.

Seguía axexando á camareira desde o reservado do pub baleiro. Comportárase de forma estraña desde que el entrara pola porta, cousa que facía unha ou dúas veces por semana se pasaba por aquela cidade na súa ruta rotatoria de fuxida permanente. Outra das súas características distintivas era a súa querenza polos costumes, polo previsible.

Ó volver de mexar, sorprendéraa falando por teléfono. Ela cortara ás présas e dera a volta para atender unha cafeteira na que non se estaba a preparar nada. Déralle algo de pena vela actuar así. Mentres a nena conservaba a dignidade, resultáballe erótica coma ben poucas.

O café prestoulle menos do habitual. Suábanlle as palmas das mans. Non deixaba de ollar a cada pouco a través da vidreira, á camareira, pola vidreira outra vez, á camareira outra vez. Sabía ben o único que podía facer, así que non se explicaba aquel nerviosismo.

Os dous policías entraron no pub ós vinte minutos da chamada telefónica. Xa non lle quedaba café nin whisky na copa alta, nin era capaz de finxir ler no xornal. Ergueuse co seu aire de falsa tranquilidade estándar e foi cara a barra. Os policías estaban alí de parola. Se tivera reparado na lenda dos seus impermeables (“POLICÍA LOCAL”) non vería tan infrecuente que tomaran cócteles estando de servizo. Parouse á beira deles e pousou na barra un par de moedas. A camareira veu e apañounas con aceno tenso.

“Será o último que cobres de min, puta noxenta”, murmuroulle el. Ela abriu moito os ollos. Os policías non aparentaron ter oído nada, nin sequera reparar na súa presenza. Velaí o sinal definitivo: viñan por el.

Botouse fóra do pub, ó aire lenemente fresco do comezo da noite outoniza. Afastouse uns pasos á dereita da entrada, lonxe da vidreira, calmo, seguro. “Deixade de meterlle os fociños na espeteira a esa prea e vide por min dunha vez, que non son dos que escapan”, pensou. Meteu a man no peto interior da zamarra, demasiado calorosa para aquel tempo.

Notou o metal, máis duro ca frío, contra a caluga.

-Imos ir andando un á par do outro –dixo unha voz coñecida ás súas costas-, coma dous compadres.

A pistola abandonou a súa caluga e apoiouse contra o seu ril esquerdo.

-Ti fai coma se nada –engadiu a voz-. Porque somos compadres, verdade?