Rebelión calada

Ela acorda no cuarto ás escuras. Non, ás escuras non está. Fíltrase o luar polas fírgoas da persiana. As raias azuis sobre fondo negro contra a parede non percorren unha superficie completamente plana: revelan unha figura, enfronte mesmo da cama.

-Dona Anne Rice? -pregunta a figura, cunha voz coma o rumor do motor dun reactor.

A ela acaba de xeárselle o peito. Decátase moi ben de quen lle está a falar. Asinte amodiño.

Non se aprecia movemento na figura. A súa faciana, moito máis clara có resto do corpo, é coma a pedra tallada.

-Non teño intención de causarlle mal ningún. Sabe quen son, verdade?

-Cada gota de sangue do meu corpo premeu o botón da alarma ó primeiro sinal de consciencia -di ela, igual de amodo.

Calan os dous.

-Que desexa? -engade ela.

A figura avanza uns pasos, rodea a cama e párase diante dela. É un home duns dous metros de estatura, moi delgado e máis esbrancuxado, de ollos moi negros co branco moi vermello. Viste coma unha mala imitación de Neo, de Matrix. Ela non é quen coutar un aceno perplexo.

-Se se está a preguntar pola miña indumentaria, señora -adiviña el-, direille que só trato de me mimetizar co entorno.

-E coida que cun chaquetón de coiro negro de corpo enteiro e ese peiteado oleoso estilo gótico comercial ha pasar desapercibido? Recoméndolle que onde vexa un arco da vella fuxa se non desexa recibir certas proposicións que se lle antollarán desagradables.

El compón un aceno incómodo e outro impaciente, este último cun movemento elegante da súa man longa, de dedos moi finos, un deles adornado cun anel negro con selo prateado.

-Veño para algo ben máis importante.

Achégase un pouco máis. Ela sente aumentar o frío ó intre. O seu anterior atrevemento produciuse a distancia, claro. Arrastra o corpo cara a outra beira do leito e cóbrese co cobertor. Aparentemente, el non repara no detalle. Mira ó baleiro uns segundos e comeza:

-Os da miña especie, se quere chamarlle así, fomos dignas criaturas hai un tempo. Temidas. Misteriosas. Vostedes, os que escribiron sobre nós, vostedes, insignificancias diúrnas, retratáronnos conforme ó noso carácter extraordinario, alén do mundano. Concédollelo e non me doen prendas. Desde aquel irlandés puteiro ata vostede mesma, aínda que algunhas das súas novelas, señora, non acaben de convencerme... Se cadra eran outros tempos...

-Permíteme un inciso?

El atende.

-Veu aquí para laiarse de que alguén lle arruinou o prestixio de criatura noitébrega? Se non é moito preguntar.

El fita nela do xeito en que sabe facelo. Lémbralle por que estaba aterrorizada antes de formular aquela impertinencia.

-Non é vostede moi educada, pero dáselle ben a economía no discurso. Moi ben: leva razón. Veño transmitir a queixa... e demandar a solución.

Calan os dous.

-Que quere de min?

El senta na cama, na beira que ela deixou libre. Co peso, o colchón afunde cun lene triscar da madeira do somier. Os seus ollos semellan dúas esferas de metal negro e brillante.

-Dille algo o nome de Stefanía Meier?

-Stephenie Meyer?

-Supoño. O meu inglés, en fin... Refírome á escritora deses... folletos tan populares entre o sangue mozo de medio universo.

-A mesma.

-Que opinión ten dela?

Ela non contesta ó momento.

-Coido que o que sabe facer o fai ben.

Tódolos músculos debaixo da pel coma a fariña semellan saltar a un tempo. Aperta os dentes e ergue o beizo superior.

-Pero o que fai non está ben -asubía, con ira contida, entre os cairos.

Ela obsérvao en silencio. Por se acaso, recúa outro pouco, ata que a esquina da mesiña de noite se lle crava no comezo das costas.

-O que fai non está ben -repite el, máis calmo-. O que fai está moi mal! Que escarnio! Que parodia! Que demo cre esa muller? Os que voan na noite namoriscados de raparigas panocas frustradas polo toque de queda imposto por seus panocos pais? Os que voan na noite pensando en formar unha familia con casa e xardín? Os que voan na noite procreando? Os que voan na noite sexualmente excitados? A atracción que nós sentimos é moi distinta, carafio... Se isto -bateu unha palmada na entreperna- leva setecentos anos máis morto cás cantigas de amor cortés, por De...!

Tapa nun alustre a boca coa lapela da chaqueta. Érguese da cama e pasea polo cuarto arriba e abaixo, coas mans entrelazadas ás costas. Ela pestanexa moitas veces seguidas, nerviosa.

-E por que lle importa tanto o que ninguén escriba sobre os que son coma vostede? -di ela.

El detense, de cara á parede.

-Antonte, nunha aldea balcánica, un coñecido meu quixo alimentarse dunha mociña desas que usan aparello de teléfono móvil...

-Agora chámanlles smartphones...

-O que sexa. O caso é que este coñecido, que ten un aspecto moi xuvenil, quixo alimentarse dela, e vai a moi filla de cura e non lle espeta: Que, andan as hormonas a ferver, eh? A frase ten moita graza en serbio, debera tela oído... Que lle parece?

-Non sabía que a febre chegara tan lonxe.

-Demasiado lonxe.

El fai unha pausa.

-Poderá indicarme como chegar a ela?

-A Stephenie Meyer? Ignoraba que precisara da miña axuda para iso. Ata min chegou sen dificultade, polo visto -engade ela, mordaz.

-No seu caso foi doado. Vostede non o usa.

-O que?

El, retorcido, murmura algo inaudible para nós.

-Non me diga? -exclama ela, abraiada.

-Dígolle.

-E iso failles mal e o allo non? Anda de chanza?

-Eu xamais ando de chanza.

Ela medita un pouco a cuestión. Logo abre un caixón da mesiña e tira un bloc de notas e máis un bolígrafo. Escribe algo nunha folla e entrégallo.

-Cando está aí de seguro que non o usa.

El examina a nota con aire crítico, gárdaa ben dobrada no peto da chaqueta de coiro e agradece con solemnidade.

-Por que me axuda?

-Que pensa facerlle? -inquire ela.

El míraa outra vez daquela maneira.

-De momento, falar máis nada.

Xa está saíndo pola ventá mentres responde.

-Saberá que xa existen imitadoras da Meyer, e que presumiblemente seguirán a aumentar en número.

-Daquela, teño por diante un traballo arduo coma mil segas.

A última palabra abrolla amortecida da néboa da cor da cinza na que o home se converteu no ar.

Ela agarda uns minutos, érguese, pecha a ventá e volve á cama. Xa non vai frío no cuarto.

“Dentro de nada acordarei convencida de que isto non foi real”, pensa, “mais si de que, malia que si o fose, o que levo escrito é pura fantasía”.