A terceira clase

Son dous, sentados a unha mesa de plástico co estampado dunha marca de cervexa, na terraza dun bar de Garabolos dese nos que aínda á comecartos non lle fai compaña unha máquina de apostas deportivas. Parecen dúas réplicas (unha en feminino) do Manu Chao noventeiro sen gorro andino de la. Alternativos comedidos, digamos. Se xulgamos só polo aspecto, en Madrid ou Barcelona terían moitas probabilidades de acadaren acta de concelleiros.
A cara externa que un ofrece ó mundo disque non é só un produto da influencia das modas: sería un medio de identificación, un sinal de adscrición a un grupo, que o resto da manda toma en serio á hora de xulgar a unha persoa, sobre todo a un descoñecido. Sucede moito que un é a ollos de outros a imaxe que proxecta.
Malia todo, eu non lle dou importancia a estas cousas. Á marxe de inxusto, atopo o método pouco fiable. É válido para o reino animal e para o dos fungos: as cores vivas na pel das ras que súan veleno e no exterior deses cogomelos que che poden dar una boa dor de barriga ou algo peor son algo inequívoco. O ser humano é moito máis complexo ca iso, en troques. Quen dixo aquilo de que hai tres clases de homes: quen un coida ser, quen os demais coidan que é e quen de verdade é? Unha vez, estando a banda irlandesa U2 en Nova York, un dos seus membros (non sei se Larry Mullen Jr.) saíu dar unha volta. Ó volver, contou, sorprendido, que recibira varias propostas de sexo homosexual. “Como carallo non habían querer facerche as beiras se andas por Nova York cun abrigo longo de coiro negro?”, respondéronlle.
Aparte, para vestir armadura cómpre estar certo de ser cabaleiro. É unha dúbida que sempre me deixa esa xente que segue unha liña estética moi marcada: inflexible. Semellan moi seguros de ser a terceira clase de homes: os que de verdade son. E se non o foran? Se só coidaran selo, e obraran en consecuencia, cales serían as dos seus actos, e se as lembrarían como se lembra un erro terrible de xuventude. Boto outra ollada ó dúo de estilo Manu noventas light, que non imaxinará, entre chupadas desleixadas ós cigarros, o que estou a pensar.