O dereito a mudar de camisa

Foto: Petr Kratochvil

A semana pasada falaba eu aquí de cargos públicos crucificados por mor de tuits de anos pasados. Centrábame non no temporal, senón  s aspectos da cuestión, secundarios a segundo que ollos, como adoita acontecer co que máis importa. Mais o temporal semella ser fundamental para moita xente, polo que se percibe no asaño co que arregañan os dentes contra Guillermo Zapata e tantos outros onte, hoxe e seguro que mañá. Dámoslle, pois, unha xeira. Aparte da droga, o alcol, o tabaco, o xogo, o sexo, a internet e xa non sei que mais, temos outro hábito destacable no século 21: o da consulta de hemerotecas. Abonda con que alguén emita unha opinión sobre calquera tema para que catro prosmeiros lle lembren, nun ton suspicaz de opereta moi propio de quen é máis lento cá vulgaridade, que hai anos non pensaba igual. Que hai anos pensaba o contrario. Cacheite na allada: la cagaste, burlancaster. É afirmación que se diría feito científico, a xulgar pola solemnidade coa que se pronuncia. Coma se as opinións viraran algo que xamais foron: sagradas e irrefutables.
E invariables por toda a eternidade. Vós non sei, eu desconfío de quen non muda xamais de opinión. Que individuo cunha intelixencia normal non examina a sucesión de acontecementos que se dan nun período de tempo e xulga en consecuencia? Que mentalidade é indiferente por enteiro a estas variacións? Non se compra unha camisa para que dure toda a vida. E cando racha e hai que ir por outra, é moi común que a talla dun xa non sexa a mesma, ou o gusto no vestir, ou ámbalas dúas cousas. É certo que hai quen vestía camisolas de Songoku ós dez anos e segue a facelo, pero xa me entendedes.
E se os xuízos máis serios se poden ir esborrallando conforme se van arrincando follas do calendario, non vexo por que as boutades que se ceiban a través dunha conta nas redes sociais teñan que pesar máis cá pluma do rabo dunha lavandeira. Polo menos as miñas.