Ese costume acedo

Foto: womantosantiago.blogspot.com.es

Antonte pola mañá, a un home de 79 anos pasáronlle por enriba cun coche na Praza do Campo. Para quen non coñeza Lugo, é unha praciña de ar marcadamente medieval, con soportais e unha fonte con estatua de santo chantada no medio. Noutro tempo houbo circulación rodada por alí (se a vedes, non daredes creto: debe ser unha das rotondas máis cativas do mundo), pero hoxe é teoricamente peonil. Teoricamente.

O acontecido ten, de primeiras, difícil explicación. É zona de bares (a parte vella da Rúa Nova, a dos Viños, desemboca na praza) e, se ben nas primeiras horas da mañá non debía haber moito movemento, alguén tería que se ter decatado. E con todo, o único que hai é a testemuña dunha camareira, que só atinou a dicir que saíu á praza ás oito e cuarto e non viu nada de particular.

Daquela, como feito tan rechamante pasou desapercibido? Deixemos aparte teorías de malpensado. A poucos dos que viven ou traballan na Praza ou na Rúa Nova puido chamarlles a atención ver un coche manobrando a moi escasa velocidade no moi escaso espazo entre soportais, fonte e edificios. Dixen que a praza e as canellas do entorno son peonís en teoría, pois na práctica calquera lucense sabe que, se por alí non pasa un catro eixos á ruta nacional, é porque a única dificultade de acceso que se lle había presentar sería a do seu tamaño excesivo. Vehículos máis pequenos vense a esgalla a case tódalas horas do día: uns contan con permiso de residente ou reparto; outros limítanse a entrar con parsimonia desde Bispo Aguirre ou A Tinería, á altura da traseira do aparcadoiro dunha clínica da rúa Montevideo, puntos libres de control coma buratos sen parche de seguridade dun sistema operativo. Nada nin ninguén llelo impide, nunca. O habitual cando se camiña polo lugar é rematar oíndo de súpeto por tras dun o ruxido baixo dun motor en primeira marcha.

Esta reflexión semella leva camiño de rematar en carta ó director coas palabras a tremer de furia, rematada cun “Señor Orozco, pense menos nos votos e máis...”. Pois non. De feito, se chego a facer algún día algo así, mandádeme un par de sicarios.

Non, eu guíome por outro razoamento. Ninguén se estrañou de ver un coche na praza porque é o máis normal do mundo malia estar oficialmente prohibido. Porque é o máis normal do mundo ver algo que non funciona onde case nada funciona. En Lugo, a xente botou anos, décadas mirando pasar por diante dos seus ollos toda caste de atropelos, ata aceptalos coma algo imposible de erradicar e aínda tolerable por comenencia: sabían que, máis tarde ou máis cedo, habían precisar de atropelar eles mesmos en favor da propia supervivencia, xa que a vía legal adoitaba morrer en ningures. Por iso non é, se cadra, tan raro que estoutro atropelo non fora visto por ninguén. Ficaría escurecido por un costume acedo.