O camiño do monte

Foto: George Hodan

En máis dunha das (para o meu gusto demasiadas, tanto polo frustrante coma polo humillante destes trámites) entrevistas laborais ás que tiven que someterme a partires dos 18 fun inquirido acerca da miña predisposición real ó traballo; é dicir, preguntóuseme se viña alí para traballar ou para rañar no carallo. Tal vez o entrevistador me atopou pasivo, falto de interese. É o risco que un corre se en tal situación se conduce con tranquilidade e fala con concisión e claridade e pregunta pouco porque a súa mediana intelixencia lle da para facerse unha idea do asunto. Se non se cae no exceso, polo menos en Lugo, un é automaticamente sospeitoso de abulia e mesmo de estupidez.
Vén isto a conto de que se ten sabido que o home da conselleira de Sanidade da Xunta, o señor Bustamante, respondeu á pregunta dun tribunal de avaliación para un ascenso de como convencería a un MIR (médico aínda inexperto) para se vir formar a Santiago da seguinte maneira: "As cuncas [supoñía o xornalista de El País que de viño] son boas". Á outra pregunta, non lembro cal, a resposta foi que collería unha ametralladora. Recibiu por ámbalas dúas réplicas 0,60 puntos máis có seu competidor, quen, deduzo por eliminación, debeu facer apoloxía do terrorismo máis grave cá de certos tuiteiros ou (o máis probable) responder con sentido e intelixencia.
Velaí o que me toca o carallo (no que non raño, por certo): se cadra todo era máis doado. Se cadra compliquei a miña vida sen razón tratando de resultar cabal, cando a resposta estaba na vía silvestre. No camiño do monte.