O tempo da esaxeración

 

Foto: Peter Griffin

Lin hoxe no xornal un artigo acerca do defunto Gabriel García Márquez. A súa autora loaba a súa obra de vinte maneiras, algo previsible e comprensible. O que me chamou a atención foi algo que deixou caer, coma descoidadamente, ó comezo: que habería quen "se erixiría en crítico de a patacón" para sinalar defectos na súa obra que dificultarían a súa lectura. Para ser exacto, o que me deu que pensar foi o intuido ton devoto co que o dicía. É unha impresión e máis nada, pero pareceume que entendía que o escrito por tal escritor carecía de defectos. Ou que, como moito, estes se limitaban ás grallas dos manuscritos orixinais. Coma se a simple insinuación do contrario fora, se non unha maledicencia, polo menos un disparate.
É un dos moitos exemplos de desmesura que un pode atopar cada día por aquí. Non sei se cómpre aclarar que, coma lector e escritor, non lembro ter lido nin escrito nunca nada libre de defecto. Non sei que pode ser un escritor que nunca se trabuca. Un deus non porque, de atender ás mitoloxías, mesmo eles caen no erro. Por eliminación, apunto cara o descoñecido: tal vez o día que naceu ese home houbo en Aracataca un avistamento OVNI non comunicado.
Eu entendo a esaxeración coma unha forma máis de sentido do humor, e coma tal a emprego ás veces. Porque, sospeito, quen esaxera desde a solemnidade está moi preto de atarse unha bomba ó cinto.
Non, señor. Non ó tempo da esaxeración.