A única medida posible

Foto: George Hodan

Na mañá de verán, o home vestido de liño branco e mocasíns flexibles senta á sombra dunha parra na súa finca. Terá uns sesenta e cinco anos e todo o cabelo tan branco coma o das súas roupas folgadas; aínda o do peito. Os seus acenos denotan o máis distante da urxencia. Está de vacacións. Durante o resto do ano é “conselleiro sénior” nunha empresa do sector enerxético. Vai polo seu despacho un par de días á semana, un par de horas cada día, e mata o tempo tomando café con vellos e novos coñecidos. Non é que sexa un traballo ficticio, coidado: este home emprega como ferramenta principal unha axenda de contactos.

Mais iso será a partires de setembro. Agora almorza a bocados pausados e pequenos grolos de zume de laranxa. Non acelera o ritmo cando lle anuncian a chegada do xornalista. Dese xeito, a visita sorpréndeo remoendo con preguiza nun par de uvas tintas máis grandes ca landras. Érguese amodo, estréitalle a man cun sorriso afable e comezan a falar. Ben, falar, fala el sobre todo. Fai valer anos de clases de oratoria. Firme e ó tempo cordial, comenta que perdeu moito do seu gusto de toda a vida por facer longas viaxes en tren, que está a aproveitar este tempo gañado para darlle un repaso á súa biblioteca de filosofía e que a distancia devén imprescindible para un home a certa idade. O xornalista anda ben máis apurado cá el, que cede ó cabo. É comprensible que haxa quen non garde de min un bo recordo, pero as épocas convulsas nunca dan gobernantes admirados. Arrepentido? De que? Ó contrario: a conciencia está moi tranquila. Estou moi orgulloso do papel que tiven que xogar. A política é ben máis complexa do que á cidadanía indignada poida parecerlle; sempre implicará moitos sacrificios. Non, quiteime de opinar sobre ese tipo de actitudes populistas como me quitei do tabaco; se mo preguntara hai quince anos, pode, pero hoxe... O xornalista formula a pregunta que non podía faltar con menos sutileza da que querería, pero xa non hai volta atrás.

-Tomouse a única medida posible.

-Pero levou vostede a cabo a maior privatización da historia do país. E a clase media estivo a rentes da desaparición durante a súa etapa na presidencia.

O home amósalle as palmas das mans.

-Tiña que facerse –di, sen brusquidade, nin altivez, nin artificio-. Naquelas circunstancias, era necesario. E así se fixo.

Calan os dous un pouco. Os ladridos dun can por alí preto sobresaltan ó xornalista.

-Mastín leonés –comenta o home-. Ata hai uns meses, non me coñecía, e iso que botou aquí toda a vida. É tan vello coma min.