As rastas na porta do vagón

 

Foto: Michael Butcher

O outro día atopei nun Mercadona un antigo compañeiro da EXB. Andaba el mirando unha leituga xeitosa para as hamburguesas (a carne xa a tiña na casa e sabía positivamente que era de vaca, algo fundamental) e agardando unha chamada da empresa na que traballara de repartidor. Iso, unido ó seu aspecto de proletario de arrabalde, daríalle mil voltas a todo o realismo sucio oitenteiro. Falamos, sobre todo el (eu apenas sabía que contarlle). Fomos dar ás lembranzas, en concreto ó que foi de fulano. El, coma se tal cousa, contoume que moitos dos nosos compañeiros de clase marcharan do país. Fíxoseme difícil crer que alguén dun barrio coma A Garaballa fora cruzar o mar ou o océano, mais, polo que el oíra, tal fixeran case todos. Algúns volveran, outros seguían alá vinte anos despois. Chamoume a atención en especial o relato da viaxe dun rapaz que marchou a Estados Unidos e de alí baixou ata Colombia en tren, mais sen pagar billete: tirando o fardel dentro do vagón e saltando dentro á carreira, con coidado de non pillar as rastas coa porta. Rematou secuestrado, por español, por aqueles ós que pretendera mercar unha pouca maría, ata que  se decataron de que nin el nin a súa familia tiñan un peso (deberan telo feito antes, xa que estaba a pedir na rúa) e o deixaron ir. O máis intesante foi o seu sangue frío: logo de que ordenaran pechar a porta para que non saíra, aínda tivo collóns para poñerse falangueiro con eles. "Eu teríame cagado ós dous minutos", confesoume o meu antigo compañeiro. Eu tal vez non, pero seguramente tería tirado de coitelo e rematado furado, por paspán.
Custoume poñer atención no resto do que me contou, mesmo sen saber se o que acababa de oír sería certo. Sentínme coma quen trata de recobrarse dunha enfermidade e dar os primeiros pasos fóra da cama, para caer ó terceiro.