Os do gremio

 

Foto: George Hodan

Ó cirurxián (xa xubilado) que se ocupou das operacións ás que me vin obrigado nos últimos anos a someter a faciana por causa dun tumor cutáneo de baixa intensidade preocupábanlle os desprazamentos ó lugar de traballo. Foi a meirande queixa que lle oín cando tivo que trasladarse ó HULA. Polo demais, era un home moi apracible. Nunca comprendía por que carallo lle viña eu sempre de mal xenio á consulta. A un hospital vai a xente tomarlle unha Estrella e escoitar monologar a cómicos, seino, pero son feble e nunca puiden evitar a fobia a estes lugares.
O caso é que un día falamos de avances médicos no tratamento do cancro (non no do meu, que en rigor mal podería chamarse así). Comentou el que, entre que se descubría un método mellor e se poñía en práctica, pasaban polo menos dez anos. Eu adiviñei, e el confirmouno, que o prazo se reduciría proporcionalmente ó aumento dos fondos para investigación. Daquela, díxenlle eu que compría facer por que chegase ese diñeiro. (Non lle dixen, supoñendo que o sabería, que o cancro é unha enfermidade en expansión, en absoluto "rara", que a maneira de tratar a meirande parte das súas variedades é, contra o que poida semellar, máis ben trapalleira e que o que se sabe dela hoxe paréceme claramente insuficiente para evitar un futuro problema sanitario grande coma un Airbus). El, acaso entendendo que me refería a el en particular, sorriu e faloume como se lle fala a eses homazos con idade mental de cinco anos que pasean pola rúa do brazo de súas avoas e saúdan ós autobuses ó pasar. "Procurarei, prométoche que procurarei". 
O meu cirurxián era un xenuino membro do gremio. O que veña, veña cando e como veña, será benvido. Máis non pedimos. Agás uns bos accesos.