Coma pacifistas con botas militares

Dixo Julio Anguita que España é un país capaz de se poñer diante dun touro, pero ve un libro e sae correndo. Nada que moitos non souberamos, pero definido de xeito impecable: Miguel de Unamuno morrería de envexa se tal lera.
Se digo que non é nada que un non saiba, é porque o comprobo a diario. Facede a proba, se queredes. Abonda con saír á rúa cun libro na man con certa frecuencia. Debe resultar ben visible: unha edición de peto pasaría desapercibida. Facede coma min estes días, que cargo cunha en tapa dura (das poucas das que dispoño) de Valdemar que deixan pequena a meirande medida de peto coñecida. Cabe con moita estreiteza no peto do meu chaquetón de mariñeiro, mais a dificultade de introducilo alí obrígame moitas veces a poñelo debaixo do brazo.
Alí o levaba cando me crucei cunha muller e dúas raparigas, nai e fillas, é de supoñer.  Logo de eu pasar, unha das cativas, tal vez coidando non ser oída, comentou algo do que captei a palabra “intelectual”, tocada por certa sorna.
Deixemos aparte unha confusión estética probable: comentaba Woody Allen que moitos o coidaban un erudito polo seu aspecto, sen saberen que gusta de cousas coma os partidos de béisbol. Pódese pensar que a intención da rapariga era esa tan mundana da burla inxenua. Eu máis ben me inclino a pensar que ela, coma moita xente por aquí, non concibe, por norma, que unha persoa leve enriba un libro para lelo, senón a xeito de atributo para a construción da propia imaxe, un pouco coma os pacifistas que gastan botas militares ou moitos políticos e o seu uso da palabra “diálogo”.
Pero eu nunca o sabería explicar coma Julio Anguita.