 |
| Foto: Lisa McCarty |
Crieime nun lugar onde botaba os días de bo tempo xogando ó fútbol ou ó brilé cunha botella de plástico brando entre hortas. Non era nada bucólico: unha casa vella a menos dun quilómetro da cidade. Saudade cero: meu avó mataba ratas coma melóns coa muleta de ferro coa que corrixía daquela maneira a súa coxeira. Mais era pracenteiro cando atardecía e se mesturaban o verde e o alaranxado.
Logo de case 30 anos como urbanita indiferente percorrerrúas de edificios altos e unidos (a Avenida da Coruña é un muro desolador de case 3 quilómetros de longo), volvo procurar con frecuencia un camiño silencioso entre hortas e solares. Non é doado, aínda que pareza mentira nun lugar coma Lugo. (Nin se me ocorre procurar botellas de plástico brando na terra seca: o que marchou, marchou.) Atopeino, pero hai un problema: ou lle falta lonxitude ó camiño, ou me sobran présas a min. Nunca consigo demorarme. Debera procurar maneiras de cansar. Non hai coma ficar exhausto para forzar a tranquilidade. O malo é que as alternativas que ofrece a civilización urbana nese sentido proporcionan outro tipo de cansazo, onde non é o físico o que prima. E a meditación e as mallas de correr son algo equivalente á exaltación da rebeldía nos anuncios de moda xuvenil.
Ningún comentario:
Publicar un comentario