A Xente Con Carácter e os señores Pombos

 

Foto: Fran Hogan

O señor Pombo, profesor meu de Lingua e Literatura Galegas nos meus tempos da Formación Profesional, co seu bigote e os seus lentes sen montura e o seu ton grave, era unha desas persoas nas que o miolo se impón ás entrañas. Hoxe que está de moda a palabra zen, podemos dicir que era un individuo en aparencia cen por cen zen: o radicamente oposto a unha chamada Persoa con Carácter. Xamais lle oín erguer a voz, nin notei quentarse o seu xenio, nin o vin andar arredor de ninguén facendo o parvo para poñelo de súpeto contra a parede e pillalo en falta. Faríaseme inimaxinable calquera estridencia ou exhibición de ardor en alguén coma el. Tampouco o precisaba para deixar quedar a un coma un completo ignorante, sen pretendelo e sen necesidade de espaventos dramáticos, polo peso dos seus argumentos, pola forza que lles confire a intelixencia.

O señor Pombo non é popular. Iso queda para os seus radicalmente opostos: a Xente Con Carácter. Esas persoas das que moitas outras afirman, con admiración, case con fervor, que ese ou esa “tenos ben postos”. Adoitan reforzar a frase cun aceno consistente ben en simular sopesar dúas laranxas grandeiras, unha en cada man, ben en facer coma que turran polas rendas dunha besta. Por norma, desconfío dese tipo de xente, porque toda a Xente Con Carácter que coñecín actuaba, no esencial, dun xeito oposto a como se supoñía que deberan actuar. Por unha parte axustábanse á descrición: o seu temperamento volcánico petaba na mesa do empregado de banca que lles quería cobrar unha comisión abusiva ata que este desistía, no sitio de cagarse mentalmente na nai que o fundou e volver á casa algo máis pobres, como fariamos moitos outros. Mais, pola outra, e á hora da verdade, estas persoas procedían con nocturnidade. Moita Xente Con Carácter levo visto atacar (non fisicamente) polas costas a quen entendían que os ofendera ou lles fixera unha mala xogada, a eles ou a outros, logo de agardar o momento axeitado para sorprendelo coa garda baixa. Tal acto é claramente impropio da nobreza que se lle presupón a unha persoa que vai de fronte.

Por iso, eu non acredito na Xente Con Carácter. Aquí, en troques, a actitude xeral cara ela é a contraria. Ese camiño torto semella invisible para o resto de mortais e o que fica é o aceno puxante indicativo de liderado. De igual maneira, teño lido que eses cantantes de voz potente que atraen ás masas ata o delirio son unha reminiscencia atávica, a do homínido xefe que guía cos seus urros á tribo enteira. Así, aquí á Xente Con Carácter entregaríanlle en propiedade a Terra e mailo Ceo se non fora porque, polo que se ve, a Xente con Menos Carácter, esoutra que ten o mesmo vinagre pero moito menos sal, dispón de mellores padriños.

A min inspírame máis confianza os señores Pombo. Eses que, xa non é só que nunca gañarían unhas eleccións, senón que nin sequera encaixarían nun ambiente tabernario.